مثل پریودنتیت، موکوزیت اطراف ایمپلنت و پری ایمپلنتیت بر اثر تجمع پلاک باکتریایی در اطراف ایمپلنت ایجاد می شود. بنابراین، برای درمان پری ایمپلنتیت و در کل بیماری های مربوط به ایمپلنت، از روش های درمانی که برای درمان التهاب لثه و پریودنتیت استفاده می شود، کمک گرفته می شود. درمان پری ایمپلنتیت سطوح مختلفی بسته به سطح بیماری اطراف ایمپلنت دارد.
پری ایمپلنتیت
در صورت پیشرفت موکوزیت در اطراف ایمپلنت، موکوزیت به پری ایمپلنتیت تبدیل می شود، بسته به شدت از دست دادن استخوان اطراف ایمپلنت، می توان چندین روش درمانی را انتخاب کرد.
اولین قدم در درمان پری ایمپلنتیت، درمان حرفه ای و بدون جراحی با استفاده از دهانشویه ها و ژل های کلرهگزیدین برای کاهش تعداد رسوبات باکتریایی دهان است.
همچنین دندانپزشک یا پریودنتیست شما مهم است بررسی کند که آیا رسوبات سیمانی (از زمان سفت شدن روکش ها تا ایمپلنت ها) در زیر لثه و اطراف ایمپلنت وجود دارد یا خیر. این عامل اغلب با ایجاد پری ایمپلنتیت همراه است.
در معاینه مجدد که معمولاً پس از شش هفته انجام می شود، اگر خونریزی متوقف شده باشد یا کاهش یافته باشد و همچنین اگر عمق پروب (عمق پاکت‌های اطراف ایمپلنت که توسط پروب پریودنتال اندازه‌گیری می‌شود) نیز کاهش یافته باشد، دندانپزشک تصمیم می گیرد که به طور منظم در فواصل زمانی مشخص شما را معاینه کند.
اگر از دست دادن استخوان ایمپلنت بسیار قابل توجه بوده و همراه با خونریزی و چرک باشد و با دهانشویه و بدون جراحی قابل درمان نباشد، در این صورت می توان اشکال مختلفی از درمان توسط دندانپزشک در نظر گرفته شود. با این حال، ابتدا باید درمان غیر جراحی برای کنترل خونریزی و التهاب در نظر گرفته شود.
موکوزیت دهانی
موکوزیت دهانی به ضایعات مخاطی حفره دهان و مشکلات عملکردی که ایجاد می کند، گفته می شود. دلیل ایجاد موکوزیت دهانی رادیوتراپی و شیمی درمانی است. عواملی مانند نوع درمان و میزان حساسیت پذیری بیماران در بروز موکوزیت دهان تاثیر گذارند.
درمان موکوزیت اطراف ایمپلنت
موکوزیت اطراف ایمپلنت با رعایت بهداشت دهان و دندان و با تمیز کردن حرفه ای توسط دندانپزشک که باید حداقل دو بار در سال انجام شود، پیشگیری شده و در صورت ابتلا قابل درمان است.
افرادی که ایمپلنت دندانی دارند و در اثر پریودنتیت دندان‌های خود را از دست داده‌اند، باید به خاطر داشته باشند که ایمپلنت‌ها نسبت به دندان‌ها در برابر رشد و پیشرفت بیماری ها مقاومت کمتری دارند. در نتیجه ایمپلنت ها باید با دقت و حساسیت بیشتری نگهداری شوند تا از بروز مشکلات و بیماری ها در اطراف ایمپلنت جلوگیری شده یا در صورت ابتلا در مراحل اولیه متوقف و درمان شود.
برای کسب اطلاعات بیشتر در رابطه با چگونگی مراقبت از ایمپلنت های دندانی کلیک کنید.
آنتی‌بیوتیک‌ها
در برخی موارد، پس از درمان های بدون جراحی پری ایمپلنتیت، ممکن است آنتی‌بیوتیک‌ها برای کمک به کنترل عفونت تجویز شود تا بعد از کاهش التهاب به درمان اصلی پری ایمپلنتیت پرداخته شود.
زمانی که التهاب اطراف ایمپلنت کنترل شد، اگر مشکل نیاز به درمان از طریق جراحی داشته باشد، دندانپزشک یا پریودنتیست تصمیم می گیرد که با توجه به شرایط بیمار از کدام روش درمانی استفاده کند. انتخاب روش درمان پری ایمپلنتیت به ماهیت آسیب ناشی از پری ایمپلنتیت بستگی دارد. در ابتدا لثه ها را بلند می کنند تا عیب بررسی شود و سپس بسته به شرایط گزینه مورد نیاز را انتخاب می کنند.
راه های درمان پری ایمپلنتیت عبارتند از:
- بازسازی استخوان با استفاده از پیوند استخوان
- جراحی رزکتیو، که لبه های استخوانی را برداشته و بی نظمی های استخوانی اطراف ایمپلنت را اصلاح می کند.
- ایمپلنتوپلاستی، که در آن نخ های روی پیچ ایمپلنت برداشته می شود، تا سطح ایمپلنت صیقل باقی بماند.
در واقع، برای درمان پری ایمپلنتیت معمولاً ترکیبی از این روش ها استفاده می شود.
بسیار مهم است که لثه اطراف ایمپلنت ضخیم و غیر متحرک (“کراتینه شده”) باشد، زیرا ضخیم بودن لثه اطراف ایمپلنت نشان داده است که از تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت جلوگیری کرده و آن را کاهش می دهد.
در بسیاری از موارد بروز پری ایمپلنتیت در اثر نبود بافت نرم مناسب در اطراف ایمپلنت ها ایجاد می شود. این مشکل با استفاده از تکنیک های مختلفی قابل اصلاح است. رایج ترین راه اصلاح آن استفاده از گرافت هایی است که از دهان بیمار گرفته می شود. اخیراً پیوندهای مبتنی بر کلاژن که از حیوانات به دست می‌آیند به عنوان یک راه جایگزین برای بازسازی بافت‌های نرم اطراف ایمپلنت‌ها مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
هرچه موکوزیت و پری ایمپلنتیت زودتر تشخیص داده شود، شانس درمان و زمان درمان آن ها موفقیت آمیزتر است. اما بهتر از درمان به موقع در وهله اول باید بدانیم که پیشگیری از بیماری با رعایت بهداشت صحیح دهان و تمیز کردن حرفه ای منظم دندان ها توسط دندانپزشک بسیار مهم تر است.
