یک آمار اخیر نشان می دهد که بیش از 47 درصد از بزرگسالان بالای 30 سال به پریودنتال مبتلا هستند و از وجود این بیماری در دهان خود خبر ندارند و این امر باعث می شود که در صد بسیار بالایی از مردم که به این بیماری مبتلا هستند، به دلیل عدم آگاهی از روش های درمانی و جلو گیری از آسیب رسیدن با دندان های طبیعی خودخیلی زود تر ، دست به دامن دندان های مصنوعی شوند و سال ها از حفظ دندان های خود با درمان قبلی چشم پوشی می کنند. در این مقاله به پاسخ این پرسش که آیا کشیدن دندان بیماری پریودنتال را درمان می کند؟ خواهیم پرداخت.
اما آیا کشیدن دندان بیماری لثه را برطرف می کند؟ بیایید در مورد آنچه که در مورد بیماری پریودنتال می دانیم با جزئیات بیشتری صحبت کنیم و اینکه آیا کشیدن دندان ایده خوبی برای درمان پریودنتال است یا خیر.
بیماری پریودنتال
بیماری پریودنتال (معروف به بیماری لثه) یک بیماری لثه مخرب است که بر لثه ها و استخوان هایی که نگهدارنده دندان ها هستند، تأثیرات منفی می گذارد. اغلب، بیماری پریودنتال به صورت التهاب لثه شروع می شود که در اثر تجمع پلاک دندانی در خط لثه یا روی سطوح دندان ایجاد می شود. یکی از علائم رایج التهاب لثه، لثه هایی است که با مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن خونریزی می کنند.
در صورت عدم درمان بیماری پریودنتال، پلاک و باکتریا ها شروع به تولید پاتوژن هایی می کنند که به استخوان و سایر ساختارهایی که از دندان های طبیعی شما حمایت می کنند حمله کرده و آنها را تجزیه می کنند. نتیجه لثه های قرمز، ملتهب و عقب نشینی لثه ها می شود. سطوح ریشه نمایان می شوند و به مرور زمان باعث لق شدن دندان ها می شود. در حالی که التهاب لثه معمولا برگشت پذیر و قابل درمان است، بیماری پریودنتال قابل درمان نیست، در نتیجه بهتر است که کنترل و پیشگیری شود.
با این حال، با مداخله به موقع توسط یک متخصص دندانپزشکی می توان از پیشرفت بیشتر جلوگیری کرد و آن را کنترل کرد. از آنجایی که بیماری پریودنتال به ندرت باعث درد می شود، بسیاری از بیماران علائم را نادیده می گیرند و تا زمانی که بیماری به نقطه ای بدون بازگشت پیشرفت نکند، به دنبال درمان نیستند.
آیا کشیدن دندان بیماری پریودنتال را درمان می کند؟
در حالی که کشیدن دندان ممکن است تنها گزینه درمانی در یک نقطه خاص باشد، کشیدن دندان لزوماً بیماری پریودنتال را درمان نمی کند. در ادبیات دندانپزشکی بحث هایی در مورد اینکه آیا کشیدن دندان بیماری پریودنتال را درمان می کند وجود دارد. مقاله ای در سال 2009 در ژورنال پریودنتولوژی بالینی نشان می دهد که “کشیدن دندان کامل از دهان منجر به ریشه کنی همه پاتوژن های پریودنتال نمی شود، بلکه تنها به کاهش قابل توجهی از پاتوژن ها منجر می شود.”
به عبارت دیگر، هنوز ممکن است باکتری‌هایی که باعث بیماری پریودنتال می‌شوند، وجود داشته باشند و پس از برداشتن دندان‌ها، استخوان فک اضافی را از بین ببرند. این خبر خوبی برای بیمارانی نیست که قصد دارند از پروتزهای سنتی برای کاشت دندان مصنوعی کمک بگیرند، زیرا باید از استخوان فک به عنوان تکیه گاه استفاده کنند. با این وجود، هنگامی که بیماری پریودنتال از آستانه خاصی عبور کرد، بیماران معمولاً پس از برداشتن دندان‌هایشان وضعیت بهتری دارند. سپس می توانند دندان های از دست رفته را با پروتزهای متحرک و کامل جایگزین کنند .
مراحل بیماری پریودنتال
بیماری لثه چهار مرحله دارد. آنها طیفی را در بر می گیرند که عبارتند از:
ژنژیویت
ژنژیویت نوعی بیماری لثه در مراحل اولیه و جزئی است. شدت آن کمتر از پریودنتیت است. علائم اولیه التهاب لثه، لثه های قرمز و متورم هستند که به راحتی خونریزی می کنند. تفاوت بین ژنژیویت و بیماری پریودنتال در این است که ژنژیویت بدون تخریب استخوان اتفاق می افتد. با مراقبت منظم حرفه ای از دندان و بهبود مراقبت های روزانه در منزل، می توان این بیماری را کنترل کرد و از رشد آن و تبدیل به بیماری پریودنتال جلوگیری کرد.
پریودنتیت خفیف
در صورت ادامه دار شدن بیماری ژنزیویت و عدم درمان آن، پریودنتیت خفیف رخ می دهد که بافت لثه شروع به جدا شدن از دندان ها می کند و بخشی از استخوانی که قسمت بالایی ریشه ها را پشتیبانی می کند از بین می رود. از دست دادن استخوان باعث ایجاد پاکت‌های پریودنتال می‌شود که به پلاک، تارتار و باکتری‌ها در زیر خط لثه، جایی که مسواک یا نخ دندان نمی‌تواند به آن دسترسی پیدا کند، گیر می‌کند.
پریودنتیت متوسط
پریودنتیت متوسط با بدتر شدن پریودنتیت خفیف رخ می دهد. در این مرحله از دست دادن استخوان اضافی در اطراف دندان رخ می دهد. باکتری ها باعث فرسایش بیشتر بافت و رباط هایی می شوند که از دندان های شما حمایت می کنند. بافت لثه ممکن است دردناک و حساس شود. هنگامی که از دست دادن استخوان رخ می دهد، دیگر قابل درمان و بازگشت نخواهد بود.
پریودنتیت شدید
بیماری پریودنتال پیشرفته زمانی اتفاق می‌افتد که روند بیماری بدون درمان پیشرفت کند. از دست دادن استخوان اضافی باعث می شود که دندان ها لق شوند یا به طور کامل بیفتند. علاوه بر خونریزی لثه، علائم عفونت مانند پاکت های چرکی در امتداد خط لثه وجود دارد.
وجود عفونت مزمن نه تنها منجر به بوی بد دهان می شود، بلکه می تواند پیامدهای منفی بر سلامت کلی بدن شما داشته باشد، به خصوص اگر مشکلات زمینه ای دیگری مانند دیابت یا مشکلات قلبی داشته باشید.
درمان بیماری های پریودنتال
اگرچه از دست دادن چسبندگی استخوان و بافت قابل برگشت نیست، بسیاری از افراد مبتلا به بیماری فعال لثه می توانند سلامت دهان و دندان خود را برای سالیان متمادی از طریق ترکیبی از درمان ها حفظ کنند. درمان بیماری لثه شامل آنتی بیوتیک، جرم گیری و صاف کردن ریشه و جراحی پریودنتال است. بیایید نقش هر کدام را در یک طرح جامع درمان بیماری لثه مورد بحث قرار دهیم.
آنتی بیوتیک های خوراکی
درمان آنتی بیوتیکی با استفاده از مترونیدازول، مینوسیکلین و داکسی سایکلین با کاهش تعداد باکتری ها و عفونتی که باعث بیماری پریودنتال می شود، به خوبی کار می کند. کاهش باکتری‌های مضر به مکانیسم‌های دفاعی طبیعی بدن شما اجازه می‌دهد تا تعادل را به دست گیرند و روند پیشرفت بیماری را کاهش دهند. آنتی بیوتیک های خوراکی معمولاً برای درمان شعله ور شدن حاد عفونت های پریودنتال استفاده می شوند.
آنتی بیوتیک های مورد استفاده در ترکیب با جرم گیری و لایه برداری ریشه می تواند نتیجه درمان را بهبود بخشد و بیماری پریودنتال را از پیشرفت بیشتر متوقف کند. از آنجایی که آنتی بیوتیک های خوراکی دارای عوارض جانبی سیستمیک بر روی کل بدن هستند، بسیاری از آنتی بیوتیک های مورد استفاده برای درمان پریودنتیت به صورت موضعی به شکل پماد، ژل یا از طریق نواری که به صورت موضعی پس از جرم گیری و درمان صاف کردن ریشه استفاده می شود، مورد استفاده قرار میگیرد.
مقیاس بندی و برنامه ریزی ریشه
جرم گیری و پلنینگ ریشه روشی است که پلاک و جرم را از بالای خط لثه (پوسته پوسته شدن) و همچنین زیر خط لثه (روت پلنینگ) از بین می برد. ممکن است بپرسید چگونه ممکن است پلاک و جرم زیر خط لثه قرار گیرد؟ در بیماری پریودنتال، بافت لثه دیگر محکم به دندان نمی‌چسبد و باعث می‌شود پلاک و تارتار در نواحی ایجاد شود که با مسواک یا نخ دندان قابل دسترسی نیست. روت پلنینگ این پلاک و تارتار را از بین می برد و به بافت لثه فرصت التیام می دهد و سطحی را برای تجمع پلاک های بیماری زا به حداقل می رساند.
هدف از بین بردن منبع عفونتی است که باعث بدتر شدن بیماری پریودنتال می شود و به شما امکان می دهد دندان های طبیعی خود را برای مدت طولانی تری سالم نگه دارید. روت پلنینگ همچنین با از بین بردن جرم لثه که باعث کاهش تورم و به حداقل رساندن خونریزی بافت لثه می شود، تحریک بافت لثه را کاهش می دهد.
عمل جراحی
جراحی پریودنتال یک تکنیک درمانی است که برای پاکسازی نواحی مبتلا به بیماری پریودنتال و تمیز کردن بیشتر دهان برای بیمار استفاده می شود. این فرآیند اغلب شامل شل شدن بافت دندان ها و استخوان توسط جراح می شود تا امکان دسترسی به یک تمیز کردن حرفه ای کامل را فراهم کند
در بسیاری از موارد، بافت لثه در سطح پایین‌تری روی دندان‌ها چسبانده می‌شود تا دیگر پلاک و تارتار در پاکت‌های زیر لثه ایجاد نشود و به شما این امکان را می‌دهد که دندان‌های خود را از پلاک و بیماری در خانه حفظ کنید.
پروتز کامل با مرکز دندان مصنوعی اروپایی
بنابراین، آیا استخراج بیماری لثه را درمان می کند؟ خوب، اگر بیش از 50 درصد از ارتفاع استخوانی که دندان‌هایتان را نگه می‌دارد از دست داده‌اید یا دندان‌هایتان نشانه‌هایی از لق شدن دارند، وقت آن است که با واقعیت‌ها روبرو شوید. شما در حال مبارزه با بیماری پیشرفته لثه هستید. از دست دادن دندان در آینده شماست چرا انتقال را به‌جای درمان اضطراری، به یک فرآیند برنامه‌ریزی‌شده تبدیل نکنید؟
در این مرحله که دیگر کاری برای درمان دندان های شما نمی توان انجام داد، پیشنهاد می شود که از ایمپلنت های دندانی استفاده کنید.
