مثل پریودنتیت، موکوزیت اطراف ایمپلنت و پری ایمپلنتیت بر اثر تجمع پلاک باکتریایی در اطراف ایمپلنت ایجاد می شود. بنابراین، برای درمان پری ایمپلنتیت و در کل بیماری های مربوط به ایمپلنت، از روش های درمانی که برای درمان التهاب لثه و پریودنتیت استفاده می شود، کمک گرفته می شود. درمان پری ایمپلنتیت سطوح مختلفی بسته به سطح بیماری اطراف ایمپلنت دارد.
پری ایمپلنتیت
در صورت پیشرفت موکوزیت در اطراف ایمپلنت، موکوزیت به پری ایمپلنتیت تبدیل می شود، بسته به شدت از دست دادن استخوان اطراف ایمپلنت، می توان چندین روش درمانی را انتخاب کرد.
اولین قدم در درمان پری ایمپلنتیت، درمان حرفه ای و بدون جراحی با استفاده از دهانشویه ها و ژل های کلرهگزیدین برای کاهش تعداد رسوبات باکتریایی دهان است.
همچنین دندانپزشک یا پریودنتیست شما مهم است بررسی کند که آیا رسوبات سیمانی (از زمان سفت شدن روکش ها تا ایمپلنت ها) در زیر لثه و اطراف ایمپلنت وجود دارد یا خیر. این عامل اغلب با ایجاد پری ایمپلنتیت همراه است.
در معاینه مجدد که معمولاً پس از شش هفته انجام می شود، اگر خونریزی متوقف شده باشد یا کاهش یافته باشد و همچنین اگر عمق پروب (عمق پاکت‌های اطراف ایمپلنت که توسط پروب پریودنتال اندازه‌گیری می‌شود) نیز کاهش یافته باشد، دندانپزشک تصمیم می گیرد که به طور منظم در فواصل زمانی مشخص شما را معاینه کند.
اگر از دست دادن استخوان ایمپلنت بسیار قابل توجه بوده و همراه با خونریزی و چرک باشد و با دهانشویه و بدون جراحی قابل درمان نباشد، در این صورت می توان اشکال مختلفی از درمان توسط دندانپزشک در نظر گرفته شود. با این حال، ابتدا باید درمان غیر جراحی برای کنترل خونریزی و التهاب در نظر گرفته شود.
چگونه پری ایمپلنتیت باعث لق شدن ایمپلنت می‌شود؟
التهاب و عفونت اولیه:
- پری ایمپلنتیت در مراحل اولیه با علائمی مانند تورم، قرمزی و خونریزی لثه در اطراف ایمپلنت ظاهر می‌شود. این التهاب به دلیل تجمع پلاک‌های باکتریایی ایجاد می‌شود که اگر کنترل نشود، می‌تواند به عمق بافت‌های اطراف ایمپلنت نفوذ کند.
تحلیل استخوان:
- یکی از مهم‌ترین نتایج پری ایمپلنتیت، تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت است. با پیشرفت بیماری، بافت‌های استخوانی که ایمپلنت را نگه می‌دارند، تحلیل می‌روند. این تحلیل استخوان باعث کاهش پایداری ایمپلنت و در نتیجه لق شدن آن می‌شود.
عدم اتصال مناسب ایمپلنت به استخوان:
- در شرایط طبیعی، ایمپلنت باید به خوبی با استخوان فک جوش بخورد (فرآیندی که به آن اُسئواینتگریشن می‌گویند). اما در صورت بروز پری ایمپلنتیت، این اتصال ضعیف می‌شود یا از بین می‌رود، که می‌تواند باعث لق شدن ایمپلنت شود.
پیشرفت بیماری و آسیب دائمی:
- اگر پری ایمپلنتیت به موقع تشخیص داده نشود و تحت درمان قرار نگیرد، این بیماری می‌تواند به مرور زمان باعث آسیب دائمی به ساختارهای نگهدارنده ایمپلنت شود. در این مرحله، ایمپلنت دیگر نمی‌تواند به درستی در محل خود باقی بماند و باید برداشته شود. دلایل برداشتن ایمپلنت را مطالعه کنید.
پیشگیری و درمان پری ایمپلنتیت
برای جلوگیری از پری ایمپلنتیت و در نتیجه لق شدن ایمپلنت‌ها، رعایت بهداشت دهان و دندان بسیار مهم است. این شامل مسواک زدن منظم، استفاده از نخ دندان، و مراجعه منظم به دندانپزشک برای معاینات دوره‌ای است. اگر علائم اولیه پری ایمپلنتیت مشاهده شد، درمان سریع و مناسب مانند تمیز کردن حرفه‌ای، استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها و در برخی موارد جراحی می‌تواند به حفظ ایمپلنت و جلوگیری از لق شدن آن کمک کند.
در نهایت، پری ایمپلنتیت یک عامل جدی در ایجاد لق شدن ایمپلنت‌های دندانی است و نیاز به توجه و مراقبت ویژه دارد تا از عوارض جبران‌ناپذیر آن جلوگیری شود.
موکوزیت دهانی
موکوزیت دهانی به ضایعات مخاطی حفره دهان و مشکلات عملکردی که ایجاد می کند، گفته می شود. دلیل ایجاد موکوزیت دهانی رادیوتراپی و شیمی درمانی است. عواملی مانند نوع درمان و میزان حساسیت پذیری بیماران در بروز موکوزیت دهان تاثیر گذارند.
موکوزیت اطراف ایمپلنت با رعایت بهداشت دهان و دندان و با تمیز کردن حرفه ای توسط دندانپزشک که باید حداقل دو بار در سال انجام شود، پیشگیری شده و در صورت ابتلا قابل درمان است.
افرادی که ایمپلنت دندانی دارند و در اثر پریودنتیت دندان‌های خود را از دست داده‌اند، باید به خاطر داشته باشند که ایمپلنت‌ها نسبت به دندان‌ها در برابر رشد و پیشرفت بیماری ها مقاومت کمتری دارند. در نتیجه ایمپلنت ها باید با دقت و حساسیت بیشتری نگهداری شوند تا از بروز مشکلات و بیماری ها در اطراف ایمپلنت جلوگیری شده یا در صورت ابتلا در مراحل اولیه متوقف و درمان شود.
برای کسب اطلاعات بیشتر در رابطه با چگونگی مراقبت از ایمپلنت های دندانی کلیک کنید.
آنتی‌بیوتیک‌ها
در برخی موارد، پس از درمان های بدون جراحی پری ایمپلنتیت، ممکن است آنتی‌بیوتیک‌ها برای کمک به کنترل عفونت تجویز شود تا بعد از کاهش التهاب به درمان اصلی پری ایمپلنتیت پرداخته شود.
زمانی که التهاب اطراف ایمپلنت کنترل شد، اگر مشکل نیاز به درمان از طریق جراحی داشته باشد، دندانپزشک یا پریودنتیست تصمیم می گیرد که با توجه به شرایط بیمار از کدام روش درمانی استفاده کند. انتخاب روش درمان پری ایمپلنتیت به ماهیت آسیب ناشی از پری ایمپلنتیت بستگی دارد. در ابتدا لثه ها را بلند می کنند تا عیب بررسی شود و سپس بسته به شرایط گزینه مورد نیاز را انتخاب می کنند.
راه های درمان پری ایمپلنتیت عبارتند از:
- بازسازی استخوان با استفاده از پیوند استخوان
- جراحی رزکتیو، که لبه های استخوانی را برداشته و بی نظمی های استخوانی اطراف ایمپلنت را اصلاح می کند.
- ایمپلنتوپلاستی، که در آن نخ های روی پیچ ایمپلنت برداشته می شود، تا سطح ایمپلنت صیقل باقی بماند.
در واقع، برای درمان پری ایمپلنتیت معمولاً ترکیبی از این روش ها استفاده می شود.
1. تمیز کردن حرفه‌ای (پاکسازی مکانیکی)
- پاکسازی سطح ایمپلنت: یکی از اولین مراحل در درمان پری ایمپلنتیت، حذف پلاک‌های باکتریایی و رسوبات سخت شده از سطح ایمپلنت و نواحی اطراف آن است. این کار به کاهش التهاب و جلوگیری از پیشرفت عفونت کمک می‌کند.
- استفاده از ابزارهای ویژه: برای تمیز کردن ایمپلنت‌ها، ابزارهای خاصی مانند اسکیلرهای پلاستیکی یا تیتانیومی استفاده می‌شود که باعث آسیب به سطح ایمپلنت نشوند.
2. استفاده از دهان‌شویه‌ها و آنتی‌بیوتیک‌ها
- دهان‌شویه‌های ضدعفونی‌کننده: استفاده منظم از دهان‌شویه‌های حاوی کلرهگزیدین می‌تواند به کنترل باکتری‌های مضر و کاهش التهاب کمک کند.
- آنتی‌بیوتیک‌ها: در برخی موارد، دندانپزشک ممکن است آنتی‌بیوتیک‌های موضعی یا سیستمیک تجویز کند تا عفونت را کنترل کرده و از گسترش آن جلوگیری کند. آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند به عنوان بخشی از درمان پری ایمپلنتیت استفاده شوند، به ویژه در مواردی که عفونت گسترده‌تر است.
3. درمان‌های لیزری
- لیزر درمانی: استفاده از لیزر یکی از روش‌های مدرن و موثر در درمان پری ایمپلنتیت است. لیزر می‌تواند به پاکسازی عمیق‌تر نواحی عفونی، کاهش باکتری‌ها و تحریک بهبودی بافت‌های اطراف کمک کند. این روش کمتر تهاجمی است و معمولاً با درد و ناراحتی کمتری همراه است.
4. جراحی برای پاکسازی عمقی و بازسازی بافت
- جراحی فلپ: اگر پری ایمپلنتیت به مراحل پیشرفته‌ای رسیده باشد و بافت‌های عمیق‌تر دچار عفونت شده باشند، جراحی فلپ ممکن است ضروری باشد. در این روش، لثه به صورت موقت کنار زده می‌شود تا دسترسی به مناطق عفونی برای پاکسازی بهتر فراهم شود.
- پیوند استخوان: در مواردی که تحلیل استخوان به دلیل پری ایمپلنتیت رخ داده است، پیوند استخوان ممکن است لازم باشد تا ساختار استخوانی از دست رفته بازسازی شود و پایداری ایمپلنت حفظ شود.
5. اصلاح و تغییر عادات بهداشتی
- آموزش بهداشت دهان و دندان: آموزش صحیح بیماران در مورد نحوه مراقبت از ایمپلنت‌ها و پیشگیری از پری ایمپلنتیت می‌تواند نقش مهمی در درمان و جلوگیری از عود بیماری ایفا کند. این شامل آموزش مسواک زدن صحیح، استفاده از نخ دندان و دهان‌شویه‌هاست.
- توقف سیگار کشیدن: سیگار کشیدن یکی از عوامل خطر برای پری ایمپلنتیت است. ترک سیگار می‌تواند به طور قابل توجهی شانس موفقیت درمان پری ایمپلنتیت را افزایش دهد.
6. پیگیری و مراقبت‌های پس از درمان
- مراجعات منظم به دندانپزشک: پس از درمان پری ایمپلنتیت، پیگیری منظم با دندانپزشک برای اطمینان از موفقیت درمان و جلوگیری از عود مجدد بیماری بسیار مهم است. این مراجعات می‌تواند شامل بررسی وضعیت لثه‌ها، تمیز کردن حرفه‌ای و ارزیابی کلی سلامت ایمپلنت‌ها باشد.
با توجه به میزان پیشرفت بیماری و شرایط بیمار، روش‌های مختلفی برای درمان پری ایمپلنتیت وجود دارد. انتخاب روش مناسب توسط دندانپزشک، بسته به شدت بیماری و نیازهای خاص هر فرد، انجام می‌شود.